Met zicht op de eeuwigheid

Is het geen verrukkelijke boodschap dat het leven niet beperkt is tot wat we er hier op aarde van zien en meemaken, maar dat achter de horizon van ons bestaan zich het onmetelijke en het onnoemelijke uitstrekt? Iets wat geen oog heeft gezien en met geen woorden kan worden uitgedrukt? Iets wat God voor ons heeft voorbereid? Het wegdeemsteren van dit geloof in de eeuwigheid lijkt eigen aan onze huidige tijd. De dood is een eindstation geworden en daardoor gedegradeerd tot de grote boeman van het leven. De ultieme rustverstoorder die men enerzijds zo ver mogelijk in de toekomst probeert weg te duwen, maar die men anderzijds zelf vervroegd toeroept als het leven hier zogezegd ondraaglijk wordt. De auteur heeft geprobeerd over dit thema realistisch en tegelijk positief na te denken. We moeten de dood en het lijden dat dit veroorzaakt niet verbloemen. Maar wanneer we onszelf de gelegenheid verschaffen om over dit onbekende na te denken, te mediteren, te bidden, hoeft de dood waar we allen naartoe leven geen angstig doembeeld meer te blijven, maar is het een deur waar we allen doorheen moeten en die we allen op een zeer unieke wijze zullen moeten openen. Eenmaal de drempel overschreden, wacht ons waar we nu echt over mogen dromen. Laten we dan ook ruimte geven aan dit scenario in ons leven waarin de apotheose met de woorden geloof, hoop en liefde mag worden neergeschreven.