Onderweg naar morgen

Sedert mijn achtiende jaar weet ik bij intuïtie dat alles wat gebeurt een diepe zin en betekenis heeft. Dat het ene voorval moet gebeuren opdat het andere zou kunnen plaatsgrijpen. Het is als één grote ketting waarvan de ene schakel onverbreekbaar verbonden is met de andere. En doorheen die schakel loopt de rode draad van de liefde. De jaren 1982-1985 zijn in mijn leven als christen zeer belangrijk en van blijvende betekenis geweest. In die periode immers kwam ik aan mijn binnenkant tot de verblindende ontdekking van die zekerheid als een echt weten in een niet-weten en een echt zien in een niet-zien. In mij begon zich toen een nieuw en authentiek niveau van christen-zijn te ontwikkelen. En op haar beurt gaf de ervaring van dat niveau dan weer een nieuwe rijkdom en breedte aan heel mijn leven aan de binnenkant. En zo zie je dan maar opnieuw: er is geen enkele genade of ze werd je geschonken ook voor de andere, en niets werd mij ooit gegeven of het was ook voor jou bestemd. Ik kan niet anders dan grenzeloos dankbaar zijn, dat ik met al mijn broers en zusters van onze wereld een geloofsgemeenschap op weg mag zijn: samen met hen, die mij gaande en staande houden, en verder onderweg naar morgen.